ISA PA WITH FEELINGS

Si Mara (Maine Mendoza) ay sumunod sa kagustuhan ng kanyang ama na kumuha ng kursong architecture dahil ambisyon ng kanyang ama ang maging arkitekto. Mataas ang expectations ng kanyang ama na magiging arkitekto si Mara. Subalit, hindi nakapasa sa Architecture Licensure Exam ang dalaga. Kaya naman parang gumuho ang mundo nito. Sa kabilang banda, si Gali (Carlo Aquino) ay isang deaf teacher na kapitbahay sa condo ni Mara. Magtatagpo ang kanilang landas dahil sa gustong matuto ni Mara ng sign language para sa kanyang pamangkin. Si Gali ang naging sign language teacher ni Mara. Habang nakikilala nila ang isa't isa, lalong umuusbong ang pagtitinginang maaari nga bang mauuwi sa pagmamahalan? Ngunit, handa ba silang harapin ang katotohanan na meron silang pagkakaiba? Sa mga kabiguang dinanas ng dalawa, handa ba ang kanilang pusong bigyan ng pagkakataon sa pag-ibig?

Ang pelikulang mas pinili ko panoorin kesa Cleaners. Hindi naman ako nagsisi. Tulad noong nakaraang taon, si Carlo Aquino ay nasa pelikulang romance genre at mahusay ang kanyang pagganap. Nagsimula bilang unexpected leading man sa Meet Me in St. Gallen (2018) at Exes Baggage (2018) hanggang sa ginugulat niya tayo hindi lang para magpakilig kundi magaling din siyang pumili ng roles ngayong taon tulad sa pelikulang Ulan (2019) at isa sa mapanghamong pagganap bilang deaf sa pelikulang "Isa Pa With Feelings".

Maganda ang pelikula at ang cute. Kinikilig kami sa sinehan ng kasama ko pati ang mga nasa likuran namin. Bihira ka makapanood ng ganitong pelikula na balanse ang timpla at nabigyan ng platform ang mga deaf. Pinakanagustuhan kong eksena ay ang dalawang party na pinuntahan nila Mara (Maine Mendoza) at Gali (Carlo Aquino). Magaling ang cinematography, direction, production design, screenplay at paggamit ng music at kanta. 

Relatable ang karanasan ni Mara dahil minsan o ilang beses tayong bumabagsak sa hamon ng buhay. Nakakalungkot ang eksenang iniwasan siya ng mga colleague niya dahil bumagsak siya at siya mismo ay lumayo din sa kanila. 

Striking naman ang poster ng pelikulang “Children of a Lesser God” (1986) dahil isa itong Hollywood movie na nagbigay oportunidad kay Marlee Matlin na isang deaf.

Siya lamang ang deaf actress na nanalo ng Best Actress sa Oscars o Academy Awards. Si Marlee din ang itinuturing na pinakabatang aktres na nanalo ng Oscar Best Actress sa edad na 21.

Kapansin-pansin din ang paggamit ng aquarium sa pelikula. Ang pelikulang “The Graduate” (1967) na pinagbibidahan ni Dustin Hoffman at Anne Bancroft ay madalas pinapakita na nakaharap sa aquarium si Benjamin Braddock (ginampanan ni Dustin Hoffman). Simbolismo ng pagkalunod sa middle class society ang aquarium. Samantala sa pelikulang “Isa Pa With Feelings”, maaaring simbolo ito ng pagkalunod ng dalawang pangunahing tauhan sa expectations ng lipunan pagdating sa kapansanan ni Gali pati na din ang kabiguan ni Mara.

Matapos manalo ni Maine Mendoza ng MMFF Best Supporting Actress sa pelikulang “My Bebe Love: #KiligPaMore” (2015), magkaroon kaya ng nominasyon si Maine sa pelikulang ito? Magaling ang chemistry nila Carlo at Maine. Malaking tulong ang napakahusay na pagganap ni Carlo Aquino na siyang nagdadala kay Maine. Si Maine naman ay natural din ang acting. Maaaring magkaroon ang nominasyon ang dalawa sa mga awards season.

KAAWAY SA SULOD (THE ENEMY WITHIN)

Sina Commander Lai at Lt. Raiza Umali (Dionne Monsanto sa dual role) ay dalawang babaeng nasa magkaibang panig na magkaiba ang paniniwala at ipinaglalaban.

Si Commander Lai ay miyembro ng NPA (New People’s Army na nais madakip ang isang makapangyarihang heneral na merong korapsyong kinasasangkutan. Samantala, si Lt. Raiza Umali ay isang matapat na officer ng Philippine Army para tugisin ang grupo nila Commander Lai.

Ano ang kanilang magiging reaksyon at aksyon sa kanilang pagkikita sa hindi inaasahang pagkakataon?

Ang good points ng pelikula ay ang pagganap ni Dionne Monsanto ng dual role. Mula sa accent at paggamit ng lengwahe sa dalawang karakter ay naitawid naman ng maayos ang kanyang pagganap. Magaling din naman ang kanyang co-actors tulad nila Perry Dizon bilang Heneral Rapatan at Dax Alejandro bilang Kapitan Nuñez.

Subalit, naging preachy ang pelikula. Hindi ito faith-based film na ineexpect nating lahat na mag-share ng gospel. Sa pelikulang ito naman, hindi malinaw kung ano ang gustong iparating ng filmmaker. Maaari kasing isipin na isa itong propaganda o binubuhay ng filmmaker ang kamalayan ng manonood sa mga kabuktutan sa ating lipunan.  

Tungkol sa usaping teknikal, hindi pulido ang editing. Hindi consistent ang lighting. May bahaging masyadong madilim ang mga eksena na maaaring intensyon ng filmmaker.

QCINEMA FILM FESTIVAL IN REVIEW

BY THE GRACE OF GOD

Napakaganda ng pelikulang ‘By the Grace of God” na dinirek ni Francois Ozon.

Ang pelikulang “By the Grace of God” ay tungkol sa tatlong lalaking inabuso ng pari na pinagbuklod ng isang adhikain na mabigyang hustisya ang pang-aabusong ginawa sa kanila ng pinagkatiwalaan nilang pari noong bata pa sila. Mabibigyan pa ba sila ng hustisya makalipas ang ilang dekada? Mapapaalis ba nila ang pari sa kanyang ministeryo para hindi na ito gawin sa ibang bata?

Maaari siyang maikumpara sa Academy Award-winning film na "Spotlight" (2015).

Matapang na tinalakay sa pelikula ang epekto ng pang-aabuso ng pari sa mga kabataan at kung paano naapektuhan ang mga buhay nila na dala-dala nila hanggang sa kanilang pagtanda. Mahusay ang ensemble of actors.

Gustong gusto ko ang eksena na inamin ng isang biktima sa harap ng pamilya niya na minolestiya siya ng pari. Kahit ang eksenang nagalit ang kapatid ng isang biktima dahil parang nakatutok lang sa kanya ang lahat dahil sa nangyari sa kanyang pang-aabuso.

Maski ang closing scene na tinanong ng anak sa tatay niya kung naniniwala pa siya sa Diyos.

Nakakagalit ang eksena na nagharap ang isang biktima ng pangmomolestiya at ang pari mismo na gumawa ng pang-aabuso. Nakakalungkot ang sinabi ng isang biktima na sinira ng pari ang imahe ng pagiging ama sa kanya.

Nakakagalit din ang eksena na mismong ang cardinal ay gusto pang palitan ang term na "pedophile" na "pedosexual".

Habang pinapanood ko ang pelikula, napapaisip ako na hindi natin masisisi kung bakit ang mga naging biktima ng pang-aabuso ay nawawala ng pananampalataya sa Diyos. 

Ang simbahan ang naging sandigan ng pananampalataya na inaasahan nating magbibigay gabay sa atin. Kung ang mga pinuno ng simbahan tulad ng mga pari ang siya pang magiging dahilan para mapalayo tayo sa Diyos dahil sa kanilang pang-aabuso, paano pa tayo o maski ang iba ay maniniwala sa kredibilidad at integridad ng tagapalaganap ng salita ng Diyos?

Ngayon ulit ako nakaramdam ng galit sa panonood ng pelikula dahil sa mga dinanas na pang-momolestiya sa mga biktima at aksyon ng simbahan. 

Bilang manonood, engaged ako sa mga tauhan. Hanga din ako sa pagdirek ni Francois Ozon.

BABAE AT BARIL

Isang gabi, isang mahiyaing saleslady (Janine Gutierrez) ang nakakita ng baril na babago sa kanyang buhay.

Opening scene at opening credit pa lang plus napakagandang soundtrack ay nakuha na ang interes ko. Tarantino-esque ang style at fast-paced ito. Idagdag pa ang mahusay na cinematography ni Tey Clamor.

Magaling si Janine Gutierrez sa pelikulang ito. Hanga ako na dalawang magandang pelikula ang nagawa niya ngayong taon. Nauna muna ang Elise (2019). Maaaring maihalintulad sa character ni Michael Douglas sa pelikulang Falling Down (1993) ang character na ginampanan ni Janine Gutierrez dito sa pelikula. Kumbaga, siya ang female version. 

Mahalaga ang paggamit ng plant and pay-off device sa pelikula. Dito natin natuklasan kung paano napasakamay kay Janine ang baril.

Isa na naman itong pelikula na may #MeToo Movement na tema. Ang baril ang nagsilbing kapangyarihan ng bida laban sa mga nang-aapi sa kanya.

Sana tumutok na lang talaga ang kwento sa karakter ni Janine kasi hindi ako interested sa ibang kwento na connected kahit sa ibang character kung bakit at paano nakuha ang baril.

Kung ang “Gusto Kita With All My Hypothalamus” ay ipinakita ang Quiapo at Recto, sa “Babae at Baril” naman ay pinakita ang Cubao.

KABUL, CITY IN THE WIND

"Kabul, City in the Wind" somewhat reminds me of "The Kite Runner". Mabuti na rin na nabasa at napanood ko ang "The Kite Runner" kasi nabigyan ako ng idea regarding Afghanistan.

Ito ang docu na sinundan ang buhay ng isang amang bus driver at mga batang lumaki at naninirahan sa mapanganib na sitwasyon sa Afghanistan.

Ito ang maganda sa mga docu dahil kahit hindi tayo nakakapunta sa mga lugar tulad ng Afghanistan ay nabibigyan tayo ng realidad sa mga pinagdadaanan ng mamamayan ng kanilang bansa.

Sa bawat tunog ng putok ng baril o pagsabog ng bomba, nandoon ang takot kung makakaligtas ba ang mga case studies sa docu.

Nakakatuwa ang 2 old couple na nasa likuran ko kasi apektado sila sa mga bata sa docu. Mga walang takot ang mga bata na naglalaro sa ruins. 

Tulad ng kasabay ko manood, nakuha ng docu ang aking simpatiya sa mga case study ng docu na ito sa Afghanistan.