SHAKE, RATTLE AND ROLL (1984) DIGITALLY SCANNED AND ENHANCED VERSION

 

"Ano 'yang sinisiga n'yo?"

"Wala, manananggal lang."

"Oh, sige."

 

Nakakatuwa manood ng digitally scanned and enhanced version
ng "Shake, Rattle and Roll" tapos 50 pesos lang in celebration of 50 years ng MMFF.
Sa screening na naabutan ko nitong Linggo sa Fisher Mall Malabon
ay maraming nanood na kabataan
kaya nakakatuwa 'yung reaksyon kasi ramdam ang communal cinema.
Kasi naman kung ganun ka-mura ang ticket eh 'di go tayo. 
Magbibigay lamang ako ng marahil konting rebyu sa pelikula.

1. "Baso" episode. Written by Jose Carreon and directed by Emmanuel Borlaza. Buntong hininga. Hindi forte nina Borlaza at Carreon ang horror. Mas tanyag sa genre na aksyon si Carreon at drama, melodrama naman si Emmanuel Borlaza. Sa flashback, dahil nung panahon ay pinag-aaralan ang Kastilang lengwahe ay nagamit ito upang ilatag ng naangkop ang milieu. Kaso 'yung pagbangga sa nakaraan at kasalukuyan eh sadly hindi effective. Tapos nilagyan pa ng revenge element supernatural kineso na hindi naman nakakapukaw ng interes. Sorry to say, hindi man ako fan but the past clashing to the present love triangle doom lovers ay mas effective sa pelikulang "Karma" (1981). 
Sa kabilang banda, ang gwapo ni Joel Torre. And nice to see young Arlene Muhlach na napanood ko lang sa pelikula before via "Kaya kong abutin ang langit". Agaw eksena ang matandang caretaker sa kanyang walang emosyong acting sa pagtaboy ng mga espiritung sumanib sa katawan ng mga naglaro ng spirit of the glass.

2. "Pridyider" episode. Written by Amado Lacuesta. Directed by Ishmael Bernal. This is a very interesting and intriguing episode. Naku mismong mga kabataang nanonood napasabing "Dapat SPG" ito. One of Lacuesta and Bernal's best collaborations. I love their tandem in "Working Girls" (1984) and "Hinugot sa Langit" (1985). I never thought that they can do crime horror. And to use "pridyider" as source of eerie and reflection of lust ay naku ibang level. Ang na-concern ako sa pelikula ay 'yung depiction sa condition ni Dodong (played by William Martinez) and 'yung male gaze camera angles kay Virgie (Janice De Belen). Napaisip ako 16 years old lang si Janice dito, hindi niya ba naramdaman na parang na-exploit siya. Pero sa interview sa kanya sa vlog ni Snooky, she said na she enjoyed doing horror films naman. 

Samantala, may ginamit na horror trope ang pelikula. Final girl and survivor ang isang birhen at obvious ito sa pangalang "Virgie". At ang mga mapupusok ang damdamin ang mas nalalagay sa panganib hanggang sa sila'y mamatay. Nakakalungkot lang dahil putol ang ending at wala ng surviving print. Patunay na noon kasi hindi prioritized ang archiving. 

3. "Manananggal" episode. Directed by Peque Gallaga. Favorite segment ko ito sa pelikula. One of his earliest efforts in horror. And dito pa lang sa episode na 'to, he's proven na siya talaga ang master of horror ng Pinas. From creating the look of the mythical creature "manananggal" to making a well-executed edge-of-your-seat chase scenes ng manananggal at mga bata. Napakahalaga nung mga camera shots at angles during the chase and fight scenes kasi mas ramdam ang tension at laban between good and evil. Idagdag pa ang sound effects lalo dun sa part na lumilipad ang manananggal. No wonder, nagpalakpakan ang mga nanonood na kabataan sa sine. Ang ganda din na tinaon na mahal na araw ang setting ng pelikula. Mary Walter resembles Lillian Gish as Rachel in "Night of the hunter" (1955). And 1984 MMFF Best Actor Herbert Bautista, fresh from "Bagets", proves that you can't just underestimate a young lad to protect his family.

Sa experience naman ng digitally scanned and enhanced version, mas luminaw ang pelikula kompara sa kopya na mapapanood sa YouTube. May mga hindi ako maintindihang eksena sa kopya ng pelikula na meron sa YouTube dahil madilim masyado kahit pa i-adjust ang brightness ng computer.

PAGTATAG! THE DOCUMENTARY

 

Mapalad po ang inyong lingkod na naglagay ng closed caption
sa isang episode ng I-Witness na featured ang SB19
bago magkaroon ng CoViD 19lockdown at pandemic.
Habang nilalagyan ko ng closed caption ang nabanggit na episode,
nasaksihan ko kung paano nagsimula ang grupo.
Sa episode na iyon, pinakita ang kanilang pag-ensayo o training,
mga sakripisyo at kanilang pagpupursige upang mahulma
ang kanilang pagiging ganap na PPop artists.
Natunghayan din sa dokyu na iyon ang pagtatanghal nila sa iba't ibang mga paaralan. 
 
Fast forward 2023 at 2024 dito sa "Pagtatag! The documentary",
binigyan tayo ng access sa behind the scenes ng kanilang Pagtatag tour. 
 
Nitong nakaraang taon, mga sikat na Hollywood artist 

ang nagpalabas ng concert docu
tulad ng Taylor Swift's The Era's tour at Renaissance: A film by Beyonce.
Kaya nakakatuwa na meron din ang Pinas tulad nitong "Pagtatag! The documentary". 
Ang focus ng dokyu ay ang Pagtatag tour at binigyan tayo ng pahapyaw
sa suliraning kinaharap nila bago ang kanilang global tour.
 
Sa mga ganitong klaseng dokyu, mahalaga ang editing
dahil dito nagiging engage ang manonood sa isang dokyu.
Nasasabayan ng editing ang fast paced na buhay
na hinarap nina Stell, Pablo, Ken, Josh at Justin sa kanilang US tour.
Kaya ramdam mo ‘yung pagod sa kanilang pagiging in demand.
Mapapansing maraming editors ang dokyu na ito
kasi kailangan maitagpi-tagpi ‘yung mga nangyayari sa sunod-sunod na tours.
Nung makita ko ang pangalang Ilsa Malsi sa credits na isa siya sa editor,
alam mong magiging maayos ang tahi ng dokyu.
 
Given na gifted ang grupo sa kanilang music choices, artistry at creativity,
sa kamay ng reliable na musical scorer na si Ms. Len Calvo
ay napanatili nitong exciting pakinggan ang tugtog sa dokyu
na hindi kailangang sumapaw sa mga likha ng SB19.
 
Sa kabilang banda, pumukaw sa interes ko sa dokyung ito ay ang mga tao
behind sa performances ng SB19 tulad nina Direk Lorraine at Coach Jay
kasi sila 'yung tumutulong para mas mag-improve ang performances ng grupo.

 
Sa isang casual tulad ko, nag-enjoy naman kami 

panoorin ng ka-trabaho ko ang dokyu
kahit may mga flaws ang mismong dokyu.
Nakakatuwa to get info like SB19 ang pangalawang nag-concert sa Japan after Vice Ganda.
At ang mas nakakatuwa nito ay nabigyan ng pagkakataon
na maipalabas ang ganitong dokyu sa sinehan
kasi bihirang mabigyan ng chance ang mga documentaries
na magkaroon ng theatrical release lalo dito sa Pinas.

DOKUMENTARYONG “AND SO IT BEGINS” AT “ALIPATO AT MUOG”

 

Maituturing o maisasaalang-alang nga bang taon ng dokumentaryo ang 2024?
 
Kung sa pananaliksik, tapang at pagpapakita ng mga tunay na kaganapan sa lipunan,
dokumentaryo ang maaasahan.
 
Ang mga Pilipino kasi nasanay na ipinapalabas sa free TV ang mga dokyu.
Kaya naman, nakakatuwang masaksihan na nung manood ako ng "Alipato at Muog"
ni JL Burgos sa Trinoma nitong nagdaang Cinemalaya ay puno ang sinehan.
Samantalang, napanood ko naman ang "And so it begins" sa Fisher Mall Malabon.
Patunay na may manonood sa dokumentaryo kahit pa ipalabas ito sa sinehan.
Nakakalungkot lamang isipin na walang screening sa major cinemas
ang dokyung Alipato at Muog at And so it begins.
 
Sa linggong ito, ipapalabas din ang Ang Pagtatag: SB19 docu.
 
Marami pang dokyu ang inaasahang ipapalabas tulad ng kontrobersyal
na "Lost Sabungeros" at iba pang dokyu sa iba't ibang film festivals.
 
Konti lamang ang mga nais kong sabihin nung mapanood ko ang dalawang dokyu.
 
Sa "Alipato at Muog", hindi nilimitahan sa dokyu ang paglalahad
sa pagdukot at pagkawala ng kilalang aktibistang si Jonas Burgos.
Bagkus, mas nakilala natin sina Jonas at ang kanyang inang
si Editha Burgos bilang taong maaaring nakakasalamuha natin sa araw-araw.
Tumatak sa akin na malaki ang impact ni Jonas Burgos sa mga magsasaka.
Sa kanyang pagmamalasakit at taos-pusong pagtulong
sa mga magsasakang minamaliit ng mga mataas ang antas sa buhay.
Kalaunan ay nakamit nila ang lupang kanilang sinasakahan
dahil sa pagpupursige ni Jonas na bigyang hustisya
ang karapatan ng mga magsasaka sa kanilang lupang sinasaka.
Pangalawa, matindi ang determinasyon ni Gng. Editha Burgos
upang mahanap ang kanyang nawawalang anak.
Na kahit pa hanggang ngayon ay hindi siya nawawalan ng pag-asa.
 
May animation na bahagi ang dokyu na aking nagustuhan
dahil ito ang naging simbolismo sa mga panaginip
at kahit ang personal na pinagdadaanan ng filmmaker
at kapatid ni Jonas na si JL habang hinahanap ang kanyang Kuya.

Samantala ang "And so it begins" naman ay binabalik at sinasariwa naman ang mga kaganapan noong kampanya ni Leni Robredo sa pagkapangulo noong 2022, eleksyon noong 2022 at kung paano ito konektado sa naunang dokyu ni Ramona Diaz na "A thousand cuts" patungkol kay Maria Ressa.
 
Nagmistulang rehash ng "A Thousand Cuts" ang bahagi kung saan si Maria Ressa
ay in-interview kaya kahit papaano ay nakaapekto ito sa takbo ng dokyu.
Ang interesting sa akin sa bahagi ng dokyu kay Maria Ressa ay nung nanalo siya
ng Nobel Peace Prize at ang interview ng isang citizen watcher
pagdating sa mga trolls o bashers ni Leni. 
 
Ngunit tuwing bumabalik ang eksena sa kampanya ni Leni noong 2022 eleksyon,
muling nabubuhayan ako ng loob sa panonood.
Lalo akong nabuhayan noong ipakita ang footage ng street performance
ng mga concerned artists tulad nina Jaime Fabregas 
at Bodjie Pascua.
Cut to nagbigay ng leaflets si Jaime Fabregas sa isang tindera
at nakilala siya subalit tinanggihan ng tindera ang leaflets
dahil BBM ang iboboto niya. 
 
Sa personal na karanasan, dumalo ako sa Kulay Rosas ang bukas campaign rally
noong March 2022 sa Notre Dame at St. Mary's sa Caloocan para sa CaMaNaVa.
Kaya naman umasa ako na sana kasama ang footage sa dokyu
dahil inabot ng madaling araw ang kampanyang iyon. 
 
Hindi ko makalimutan nung dumalo ako dahil considered na pandemic pa din noon
pero maraming dumalo at sa nasaksihan ko
ang hindi mapigilang pagpupuyos ng damdamin
ng mga dumalo para sa pagbabago.
Ramdam mo ang lakas at walang kapagurang mga kabataan
habang sinisigaw ang chant na "Hindi kami bayad!'
at "Kabataan ngayon kami ay lumalaban!"
Hindi nagpapasok sa open field ng nabanggit na paaralan
dahil maraming dumalo sa event.
Pinanood ko na lamang sa malaking screen ang performance ng Tropical Depression 

ng kanilang kantang "Kapayapaan”.
May mga galing pa ng ibang lugar na pumunta talaga ng rally na iyon
na gusting makiisa.
Hindi ko na nga lang kinaya ang init ng panahon kaya umuwi ako bago dumilim.
Pero itinuloy ko ang pakikiisa sa panonood sa live streaming sa social media.
 
May mga namimigay ng libreng pagkain at tubig.
Ramdam at kita ang pag-asa sa bawat dumalo.
Mararamdaman mo ang pagkakaisa at pag-asa at bayanihan
kahit sa CaMaNaVa rally lamang ako pumunta.
Na sana iyon ang na-capture ng dokyu.
Nauunawan naman ang koneksyon ni Maria Ressa kay Leni Robredo
dahil ang Rappler ang nakaalam ng mga fake news kay Leni at trolls niya.
Subalit, nalimitahan ang dokyu kung ano tunay na puso ng campaign rallies na iyon.
 
Sa huli, ang dalawang dokyu ay pinapakita sa atin ang dalawang magkaibang pulitikal 

na pakikibaka. 
 

 

HOW TO MAKE MILLIONS BEFORE GRANDMA DIES

 

Nitong nakaraang Martes, napanood ko ang How to make millions before grandma dies dahil hindi ko naabutan 'yung EENT na sana ay magpapa-check up ako. 

Kung napanood n’yo nung lockdown ang napakagandang BL series
na "I told sunset about you", palagay ko sang-ayon kayo na si Bilkin
ay isa sa mahusay na aktor ng kanyang henerasyon. 
Kaya interested din akong mapanood ang pelikula.

Saka 'yung salin pa lang sa pamagat ay magiging curious ka na. 

Ang obserbasyon ko sa pelikula ay hindi ko maiwasang magkaroon 

ng comparison at contrast 

ang "How to make millions before grandma dies" sa pelikulang "Family Matters" (2022). 

Sa isang Asyanong setting, naroon pa din ang pagpapahalaga sa ating mga seniors 

o matandang miyembro ng pamilya. 

Sa dalawang pelikulang aking nabanggit, parehas pinakita na dahil na rin 

sa makabagong panahon meron nang pagkakaiba ang pakikitungo ng mga kabataan 

sa kanilang mga lolo at lola. 

Kitang-kita din na merong generation gap kaya may hindi pagkakaintindihan 

pagdating sa tradisyon o kaugalian ang dalawang nagbabanggaang henerasyon. 

Sa parehas na pelikula, hindi na ito halimbawa ng "poverty porn" na madalas tema 

sa SouthEast Asian countries bagkus nakakataas ang antas sa lipunan 

o social class ng mga tauhan. 

Sa "Family Matters", kabilang sa mayamang pamilya ang mga tauhan sa pelikula. 

Samantalang dito naman sa "How to make millions" ay middle class ang mga tauhan.

Sa parehas na pelikula ay merong sumbatan kung sino ang mag-aalaga sa senior na miyembro ng pamilya dahil sa fast-paced at demanding na mundo lalo't may kanya-kanyang buhay na pagdating sa pamilya at trabaho kaya kulang na ang oras o wala na talagang panahon.

Ang pagkakaiba naman sa dalawang pelikula ay ang pakikitungo ng apo sa kanilang lolo o lola. Sa "Family Matters" ay mas naisaayos ang relasyon ng bawat miyembro ng pamilya unti-unti at napamahal ang mga apo dahil na rin sa may kusang loob na alamin ang istorya ng kanilang lolo at lola. Sa "How to make millions" may ulterior motives si M (Bilkin) sa pag-aalaga sa kanyang lola. Nais niyang ibenta ang bahay at lupa ng kanyang lola dahil sa kanyang personal na interes. 

Ang "Family Matters" ay halimbawa ng family drama na sumasakto sa tema ng Pasko 

dahil ito ay kabilang sa 2022 Metro Manila Film Festival. 

Layunin ng pelikula na magkaroon ng pagkakabuklod-buklod ang pamilya. 

Sa kabilang banda, ang "How to make millions" ay halimbawa ng family drama na hinahayaan tayong mapagtanto na hindi kailangang manguna ang pangsariling kapakanan para mahalin natin ang nakakatandang henerasyon.
 

HOW CAN WE USE POPULAR CULTURE, SUCH AS MUSIC, MOVIES OR ART, TO PRESENT THE TRUTH OF THE GOSPEL?

Submitted to James Ruark

In partial fulfillment of the requirements for the Apologetics class

of Alliance International Ministries (A.I.M.)

Objective: To give light in using popular culture, such as music, movies or art, to present the truth of the gospel.
 
Issues: What is the truth(s) that you are trying to defend?
Usage of popular culture such as movies, music and art can be helpful to present the truth of the gospel as long as it is guided with wisdom and discernment.
 
 
Opposing arguments: What are the arguments used to support the opposing view?
 
1.    Popular culture affects the behavior of anyone consuming it particularly Christians.
2.    Popular culture is a form of entertainment that should not be used
as part of preaching or spreading the gospel.
3.    Usage of popular culture in a church setting such as Sunday service or preaching without proper context might be cringe to certain Christian group
especially old-fashioned.
4.    If there’s a need to use popular culture, it should only be limited
to Christian-centered culture or any related to that.
 
Supporting arguments: What arguments support the Biblical view?
 
1.    Christians are exposed every day with different forms of media.
Thus, cannot avoid talking about popular culture.
It’s also a perfect opportunity to relate with others.
But we need to be careful and discerning with media consumption.
As 1 Corinthians 10:23 reminds us, all things are legitimate
[permissible—and we are free to do anything we please], 
but not all things are helpful (expedient, profitable, and wholesome).
Also in popular culture and media consumption, let us be reminded of
^“Finally, brothers and sisters, whatever is true, whatever is noble, whatever is right, whatever is pure, whatever is lovely, whatever is admirable—if anything is excellent or praiseworthy—think about such things.”  (Philippians 4:8–9).
 
2.    God gave human creative freedom as part of free will. This creativity reflects the functional element that God provides us. According to Taylor Combs, Christians and unbelievers have capacity to create something that reflects God’s glory, beauty, majesty, love, compassion, and creativity. All beauty is God’s beauty, even when it comes from surprising sources. This is the part where the doctrine of common grace enters. God gives common grace to all of His creation: “He causes his sun to rise on the evil and the good, and sends rain on the righteous and the unrighteous” (Matthew 5:45).
Common grace includes skill, artistic ability, wisdom, insight, and more.
It certainly includes the ability to create beautiful music, inspiring film,
and other forms of art. Christians should keep this in mind
when consuming media, keeping an eye toward holiness,
yes—and also toward beauty.
William Fahey added that arising from talent given by the Creator and from man’s own effort, art is a form of practical wisdom, uniting knowledge and skill, to give form to the truth of reality in a language accessible to sight or hearing. To the extent that it is inspired by truth and love of beings, art bears a certain likeness to God’s activity in what he has created.
 
3.    Popular culture cringe is not a uniquely Christian issue. It’s a human issue.¹
According to Taylor Combs,
scripture doesn’t speak directly to what elements of pop culture
we should and we should not engage,
because the artifacts of pop culture in ancient times
of the Bible were much different.
Popular culture wasn’t a hindrance in Jesus reaching out to people.
But He reminds His disciples to prepare themselves
whenever they are exposed to the world which includes popular culture.
Jesus said in Matthew 10:16, “I am sending you out like sheep among wolves. 
Therefore, be as shrewd as snakes and as innocent as doves.” 
This made the Pharisees criticize His strategy and ways.
This is not different on how old-fashioned Christians react to using popular culture as a portion of reference to preaching.
 
4.    Many well-intended Christians think their best strategy is to limit their movie listening to secular music and watching movies to safe and Christian.²
While there are significant works among the films marketed
and even Christian songs or music,
more common responses of those forms of media are as follows:
boring, only reaching to specific target audience particularly Christian viewers and listeners as well as flawed technical aspects.
Christian forms of art may succeed in protecting the adjective (“Christian”)
but often fail in embodying the artistry of the medium. 
Thus, it is imperative not only to recall our moral compass
but also to give some artistic guidance for media recreation or consumption.
 
 
Switching from defense to offense: What is an argument that you can develop to go from defense to offense to advance the Biblical view?
 
Let’s see Jesus as a model in dealing with people
who got exposed in popular culture during His time.
These are individuals or people with certain issues
or people in different walks of life. He used parable and stories
so that He can connect with different tribes and nationalities. Parable and stories spark interests to whether Jews and Gentiles. This is an element of God’s creativity to reach out to His people.
 
Applying Tactics: How can you apply the Columbo method to this topic?
 
Is it really necessary to use popular culture such as movies, music or art to spread the gospel?
 
It depends on the context or how will pop culture elements be included
 
in spreading the Gospel.
 
It depends? So it means you can’t use it for instance preaching?
 
Yes, you may not use it. It still up to the speaker or preacher
if he/she will use or not use pop culture elements.
 
It might affect the flow of the Spirit in preaching if pop culture is included.
 
How did you get that conclusion?
 
If only preacher would focus on the Word rather than inserting pop culture elements,
I believe, it’s more effective in spreading the Gospel.
 
You’re absolutely right that a preacher should focus more on the Word than entertainment such as pop culture but usage of mentioned form of media is also
a strategy from speaker/preacher.
 
There are still other strategies to spread the word of the Gospel.
Pop culture is part of secular media; don’t you think?
 
Yes, that’s true. But can you avoid secular media or popular culture in everyday life?
 
Nope. Actually, secular music can be listened thru radio. Aside from that, videos may appear thru social media and sometimes friends may ask to watch films as form of friendship bonding.
 
That’s definitely true. Do you think that God limits his creativity in reaching out
to people?
 
No.
 
You’re correct. If we avoid this pop culture and let’s say we just focus
on Christian-related form of media,
do you think we’ll be able to relate or engage with unbelievers?
 
No, I suppose that does make it more interesting.
 
Identify any suicidal/infanticide arguments the opponents might use.
 
If he/she uses claim that using popular culture is unbiblical, it is an infanticide argument.
According to Ted Newell, avoiding popular culture or secular media disengaged stance or a Christ-of-culture syncretism, Turnau shows how cultural discernment can lead one to a deeper appreciation of the Christian faith and all the way to worship. Then let’s challenge ourselves not to treat popular culture carelessly, but to wrestle with it,
in holiness, and engage human stories and songs for Jesus’s sake. ³
And we must teach this truth to our audience to help them see creativity
and culture not in the darkness of suspicion but in Scripture’s light.
Moreover, as Stephen Burnett said, if he/she cannot allude
to the biblical view of recreation,
or articulate this view, he/she probably ought not talk
about culture or popular culture at all.
 
What “stone in the shoe” do you want the person to think about?
 
God allowed popular culture so that Christians may engage in society or people in different walks of life. It only proves that God’s intention is to reach out by using creative means to His people.
 
Resources: What resources can help you strengthen your ability to explain the truth about this matter?
 
https://www.thegospelcoalition.org/article/jesus-pop-culture-attraction/
 
https://research.lifeway.com/2021/03/31/how-should-christians-be-discipled-to-engage-pop-culture/
 
https://christianapologeticsalliance.com/2013/01/30/pop-culture-community-apologist/
 
https://www.thegospelcoalition.org/themelios/review/popologetics-popular-culture-in-christian-perspective/

https://speculativefaith.lorehaven.com/christians-please-stop-warning-against-human-popular-culture-until-you-know-what-its-for/
 
https://lorehaven.com/podcast/126-how-can-we-respond-with-grace-and-truth-to-christian-cringe-with-kevin-mccreary/
https://www.catholic.com/magazine/print-edition/a-catholic-guide-to-watching-movies
 
1. How can we respond with grace and truth to Christian cringe https://lorehaven.com/podcast/126-how-can-we-respond-with-grace-and-truth-to-christian-cringe-with-kevin-mccreary/ August 23, 2022
2. A Catholic guide to watching movies https://www.catholic.com/magazine/print-edition/a-catholic-guide-to-watching-movies November 3, 2021
3. Christians please stop warning against human popular culture. https://speculativefaith.lorehaven.com/christians-please-stop-warning-against-human-popular-culture-until-you-know-what-its-for/ November 9, 2017

 

PERFECT DAYS

Namumuhay si Hirayama (Koji Yakusho) sa paglilinis ng mga pampublikong toilet ng Tokyo. Kapag wala siya sa trabaho, tahimik niyang ginugugol ang kanyang mga araw, nagbabasa ng mga libro, nakikinig ng musika, at kumukuha ng mga larawan ng mga puno. Sa paglipas ng panahon, isang serye ng mga hindi pangkaraniwang pagtatagpo ang nagpapakita ng kanyang nakaraan. Inilalagay ni Wenders si Yakusho, isa sa pinakamahuhusay na aktor ng Japan, sa isang character study na unti-unting nagpapakita ng matinding epekto sa isang tao na nakatagpo ng kagalakan sa ordinaryong bagay.

 
Nakahanap na po pala ako ng bagong personality sa katauhan ni Hirayama 

(played by Koji Yakusho). Charot! 
 
Sa unang bahagi ng pelikula eh hindi ko talaga mapigilang mapapapikit ng mata
sa mala-Jeanne Dielman routine at mundanity. 
May narinig din po akong ilang paghilik.
Okay lang 'yun ganyan talaga 'pag film festival.
 
Napakahusay ni Koji Yakusho sa pelikulang ito. To sum up ang napakagaling na performance niya bilang Hirayama eh naalala ko ang speech ni Diana Zubiri 

nung manalong Best Performer, "Na-shock po ako nung talagang ako ‘yung nanalo

kasi nakita niyo naman po dun sa pelikula 

wala po akong ginawa kundi maglakad ng maglakad. 

Parang ‘di po ba nakakapagod din naman ‘yung maglakad ng maglakad. 

Nakalimutan din po ata nila hindi lang po facial expressions ang ginagamit ‘di ba
pati po ‘yung body language." 

Sino ba naman ang hindi mananalo ng Cannes Film Festival Best Actor 

eh walang arte din si Koji sa pagpulot ng mga basura
na walang gamit na gloves. 
 
Sa pangalawa at pangatlong bahagi ng pelikula,
dito ko mas naramdaman ang pag-iisa at kalungkutan ni Hirayama. 
Nung tinanong siya kung hindi ba siya nalulungkot sa pag-iisa.
Sa pagtatanong ng kapatid niya na may halong concern
kung totoo nga bang toilet cleaner ang trabaho niya. 
Sa pag-enjoy sa pakikinig ng lumang tugtugin, pagkuha ng litrato
at pagpapa-develop ng mga ito, pagpunta sa nakagawiang bookstore
at magbasa ng libro pati ang madalas na pagpunta sa mga suking kainan.
 
Pinakita din sa pelikula na people just come and go.
Kaya kita mo 'yung limited interaction niya. 
 
Saka akala ko sina Richard Gomez at Regine Velasquez lang ang magpapalitan ng mga liham sa bench sa "Ikaw lamang hanggang ngayon" aba lumaban din ang lolo Koji sa palitan ng larong dinaan sa liham na sinuksok sa gilid ng banyo habang naglilinis ng toilet. 
 
Si Hirayama eh kung dito sa Pilipinas ‘yan nakatira eh
baka may kumuha ng litrato niya habang kumakain mag-isa at mag-viral pa online.
 
'Yung last shot ng pelikula kung saan nagpakita ng iba't ibang facial expressions
at emotions si Koji Yakusho habang nagmamaneho at tumutugtog ang "Feeling Good"
ay isa sa best scenes of this year. 
 
Evident din ang trademark style of filmmaking ni Wim Wenders
na makikita dito sa pelikula tulad na lamang sa dream sequences
na may pagka-experimental.
Makikisabay ka sa saliw ng musika sa mga ginamit na popular na awitin sa pelikula.

Nagustuhan ko at nagandahan ako sa pelikula na kahit pa matapos ito 

ay mananatili pa rin ito sa aking isipan. 

Tunay na isa ito sa pinakamahusay na pelikula ng taon.
 
Ngunit ang malaking tanong, sapat na bang tawaging “Perfect Days” ang mga araw na kabisado na natin ang mga nakagawian sa schedule natin? Maituturing ba na “Perfect Days” kapag naaayon sa sarili nating kagustuhan ang mga nangyayari? Paano kung may mga hindi inaasahang pangyayari o circumstances na maaaring magpahinto sa itinuturing na “Perfect Days”? Sabagay, depende na lamang talaga sa tao kung paano niya makikita ang bawat araw na perfect days dahil wala nga naman talagang perpektong mga araw.
 

TRIANGLE OF SADNESS (QCINEMA OPENING FILM)

Sa pelikulang "Triangle of Sadness", palaging binibigyang diin ang isyu ng equality
o pagiging egalitarian #everyonesequal subalit kailanman ay hindi mangyayari ito.
Nariyan ang hindi matapos-tapos na isyu tungkol sa equality ng gender roles.
Tulad kapag nag-date ang magkasintahan dapat ba na lalaki ang magbayad?
O kailangan salitan na magbayad ang lalaki at babae tuwing mag-date?
At paano kung mas matagumpay ang babae sa lalaki? 
 
Nariyan rin ang usaping walang dapat na pinipiling antas ng buhay ng tao
sa oras ng kasaganahan at sa oras ng kagipitan.
Subalit, hindi pa rin maalis na mas binibigyang pabor ang mga mayayaman.
Malaki ang agwat sa inookupang espasyo sa kwarto
ng mga mayayaman at naglilingkod.
Nasa itaas na bahagi ng yate ang mga guests na mayayaman.
Samantalang nasa baba o tago ang kwarto ng mga crew.
 
Kahit pa daanin sa usapan at teorya ang debate ng isang Russian capitalist
at American socialist ay hindi nito mababago
ang lagay ng mga nasa laylayan ng lipunan.
Pamantayan o basehan pa rin kung nakakaangat ang buhay sa lipunan. 
 
Mapapansin na sa isang eksena ay merong nang-iistorbo na langaw habang nag-sunbathing
ang magkasintahang modelo na sina Yaya at Carl (Charlbi Dean at Harris Dickinson).
Ang langaw ang nagsisilbing social commentary na bulok ang sistema ng lipunan
lalo sa social classes at pribiliheyo. 
 
Gayunpaman, sa oras ng trahedya mas mabuti bang unahin ang sarili
o tumulong sa kapwa kahit pa mababa ang tingin nila sa 'yo? 
 
Dito ngayon pumasok ang balanse at napakahusay na pagganap
ni Dolly De Leon bilang Abigail.
Sa unang bahagi ng pelikula, dinaanan lamang siya ng lente
at nag-alok ng “housekeeping” sa kanilang guests.
Hindi mo siya mapapansin.
 
Habang ang mga mayayaman ay kung anu-ano ang pinapagawa sa mga naglilingkod sa yate.
Tuloy-tuloy ang serbisyo ng mga crew sa yate. At tulad ng ibang crew ng yate,
nais din ni Abigail na maayos ang kanyang trabaho at ma-please ang kanilang guests.
Subalit, magbabago ito dahil sa isang trahedya.
 
Sa third act, malaki ang bahagi ng papel ni Abigail. Mula sa hindi napapansing OFW,
kumbaga invisible, ay naging pinuno siya para ang mga nakaligtas sa trahedya
at maski siya ay maka-survive sa isla. Ipinakita sa pelikula na maabilidad,
ma-diskarte at kayang-kayang mamuno ng isang Filipina.
Kapag nabigyan ng pagkakataong mamuno ay hindi niya ito palalampasin
dahil namulat siya na madalas minamaliit ang kanyang lahi. 
Kung sa mga ibang international films ay pinapakita
na masunurin ang mga Filipina
dahil sa siya ay OFW o mail-order bride.
 
Sa pelikulang ito, binigyan ng kapangyarihan ni Ostlund ang isang Filipina
upang siya naman ang sundin.
Sabi nga ni Abigail, "In the yacht, I'm the toilet manager.
Here, I'm the captain."
 
Meron din siyang sexual needs kung saan ginamit niya ang kanyang kapangyarihan
para makuha ang isang gwapo at matipunong lalaki.
 
Sa ibang international films, madalas na ang mga foreigners
ang halos mag may-ari sa mga Filipina.
Ang mga magiting nating kababayan ang nagbibigay serbisyo
at simbolo ng mga OFW sa pagiging matiyaga, masipag, masikap
at dedicated sa kanilang trabaho.
Sa ibang pelikula naman ay masaklap ang sitwasyon nila dahil
maaring biktima sila ng karahasan o nahulog sa patibong ng prostitusyon.
 
Sa kabilang banda, umaasa ako na sa kauna-unahang pagkakataon
ay magkaroon ng nominasyon si Dolly De Leon sa AMPAS o Oscars.